Μετά την πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στη Μόσχα, ζητούμενο αποτελεί μια ψύχραιμη αποτίμηση των αποτελεσμάτων αυτής, καθώς και η συνολικότερη ερμηνεία της ελληνικής στάσης έναντι της Ρωσίας, με δεδομένες και τις αιτιάσεις ότι μέσω των εκτός ΕΕ ανοιγμάτων, η Ελλάδα επιδιώκει την υποκατάσταση της ευρωπαϊκής της πορείας, καθώς και τον εκβιασμό των δανειστών της την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η διαπραγμάτευση. Στη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα κυριαρχούν δύο, εκ πρώτης όψεως αντίθετες, προσεγγίσεις σε σχέση με το πώς γίνονται αντιληπτές οι ελληνορωσικές σχέσεις. Η μία, ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι, ως ομόδοξο έθνος, ως λαός με τον οποίο μας χαρακτηρίζουν στενοί ιστορικοί και πολιτιστικοί δεσμοί, θα σπεύσουν να μας βοηθήσουν κάθε φορά που το έχουμε ανάγκη (άρα και τώρα). Η άλλη, υποστηρίζει ότι η Ρωσία αγνόησε κατά το –πρόσφατο και απώτερο- παρελθόν την Ελλάδα και σχεδόν ποτέ δεν τη βοήθησε όταν εκείνη το είχε ανάγκη (άρα το ίδιο θα κάνει και τώρα).
