του Πάνου Τρ. Σκοτινιώτη
Η ανασύσταση της λίμνης Κάρλας, έργο προϋπολογισμού 245 εκατ. ευρώ,
δικαίως χαρακτηρίστηκε ως η σημαντικότερη
αποκατάσταση υγροβιοτόπου σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι αναμφισβήτητα έργο ζωής για την περιοχή.
Οι περιπέτειες του έργου είναι γνωστές, και οι διαχρονικές
ευθύνες της Πολιτείας μεγάλες. Στη ρίζα του προβλήματος βρίσκεται
η πολυδιάσπαση των
αρμοδιοτήτων σε διάφορους φορείς. Κι αυτό, παρότι από την πρώτη στιγμή είχε επισημανθεί
η ανάγκη για ενιαίο φορέα, ο οποίος να
παρακολουθεί, εκτελεί, ελέγχει και συντονίζει τα πάντα. Αυτό άλλωστε απαιτούσε
–και σωστά- και η απόφαση για τη χρηματοδότηση του έργου από την Ευρωπαϊκή
Ένωση.
Δυστυχώς ο Φορέας Διαχείρισης της Κάρλας όχι
μόνο συστάθηκε με καθυστέρηση, αλλά και υπολειτούργησε, αφού έμεινε χωρίς
ουσιαστικές αρμοδιότητες, πόρους και προσωπικό. Και αντί οι αρμοδιότητες και η
ευθύνη να συγκεντρωθούν στον Φορέα, επελέγη η διασπορά τους, με αποτέλεσμα να
χάνεται η ευθύνη ανάμεσα στους δαιδάλους της ελληνικής γραφειοκρατίας και της
ανευθυνοϋπευθυνότητας.
